اشعار

ره بـاز کـنـیـد، دلـبـری آمـده است            بـر شیـعـه امام دیگـری آمـده است

در مـطـلـع هـشـتـم ربـیـع الـثــانـی            مـیـلاد امـام عـسـگـری آمـده است

*** قاسم نعمتی ***

ما دیـده به راه دلـبـری مـه روئـیـم            بـا بـادۀ نـاب دیــده را مـی شـوئـیـم

در این شب پُر شکوه با هر صلوات            تبریک به صاحب الزمان می گوئیم

*** قاسم نعمتی ***

گلخانۀ وحی بس که زیبا شده است            جبـریل درآن محو تماشا شده است

وقتی که نظرکرد دراین گلشن، دید            یک غنچه به نام عسکری وا شده است

*** سید هاشم وفایی ***

بـر خـلـق فـروغ ایــزدی داده خـدا            سرچشمۀ فیـض سرمـدی داده خـدا

در دست امام هادی از بـاغ بهشت            امــروز گـــل مـحــمـدی داده خــدا

*** سید هاشم وفایی ***

عقل مجنون شود از این همه لیلایی تو            من و از دور تـمـاشـای تـمـاشـایی تو

از قدم های تو روشن شده این قلب سیاه            نیست حتی خود خورشید به زهرایی تو

دومـیـن آیـنـۀ حُـسـن خــدای حـسـنـی            وقت پیـدا شدنت کیست به زیبایی تو؟

باید از دین خود اعراض کند آن کس که            مست وحـدت نشد از بادۀ یکـتـایی تو

نور مطلق تویی و نیست کنارت نوری            جز خدا کیست در این پهنه به تنهایی تو

سامـرا قـبلۀ اصحاب ولایی شده است            خوب پیداست در این معرکه آقایی تو

در حریم تو عجب نیست نباشد مرگی            مرگ هم زنـده شده از دم عـیسایی تو

زهی آن عبد خدایی که خدایی‌ست جلالش           صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش

حسن بن علی این نجل جواد بن رضا را           که درود از علی و فاطمه و احمد و آلش

هرکه بگرفته به رخ آبرو از خاک در او           اشک شوق آمده در چشمۀ چشم آب زلالش

هرکه شد دور از او، گلشن فردوس، حرامش           هرکه شد زائر او، وصل خداوند، حلالش

هرکه بی‌مهرِ وی آرد به جزا طاعتِ سلمان           کلِّ طاعت به سر دوش شود کوهِ وبالش

او بوَد عسکری و عسکر او خیل ملایک           گو بیایند هـمه دیـو صفـت‌ها به قـتـالش

گرچه در تحت نظر بود، ولی فاتح دل شد           که روی سینه بوَد مهدی موعود، مدالش

خصمش از پا فتد و سر به در آرد ز جهنم           گر چه یک چند دهد حضرت دادار، مجالش

سجده بر تربتش آرند چه حور و چه ملایک           سائل سامره باشد چه نساء و چه رجالش

هرکه رو بر حرمش کرد، جحیم است حرامش           هرکه بر سامره‌اش پشت کند، وای به حالش

رَف‌رَفِ عقل کجا و پر پرواز عروجش؟           بیم دارم که به یک لحظه بسوزد پر و بالش

ز بهشت حرم سامره‌اش هر که گـریزد           به خدا دیدن گـلزار بهشت است محالش

وجه نـادیـدۀ ذات ازلی، مصحف رویش           شاهکار قـلم صنع الهی، خـط و خـالـش

عـوض خـشم از او لالـۀ لبـخـنـد ستـانـد           هر که با قهر کند روی به میدان جدالش

این عجب نیست که در عرش زند بانگ تفاخر           که به دور حرم سامره گردد مه و سالش

صلوات عـلی و فـاطمه و خـیـل امامان           به کمال و به جلال و به جمال و به خصالش

گو بگردند ملایک همه‌جا ملک خـدا را           نه توان دید نظیرش، نه توان یافت مثالش

از خـدا تا ابـدالـدهـر جـدا مـانـده و مانَد           هر که از راه محبت نبرد ره به وصالش

خسروان تاج گذارند و دل از تخت بشویند           راه یـابـند اگر یکـسره در صفِّ نعالش

مدح او گر زِ خـلایق نبوَد می‌سزد آری           پسرش مهدی موعـود زند دم ز مقـالش

اگر از روی خداییش زند پرده به یک سو           مهر با جلـوۀ خود ذره شود ماه هلالش

عــالــم دل شـود آبــاد بـه یــاد حــرم او           گرچه کردند خراب از ره کین اهل ضلالش

اوست آن بنده که دارد به همه خلق خدایی           او خدا نیست ولی وهم بوَد مات جلالش

قـعـر دریـا و پُـر کـاه خـدایـا چه بگـویم           نظم من چون ببرد راه به دریای کمالش؟

به جز از مادر و جد و پدر و خیل امامان           این محال است، محال است که یابند همالش

اوست آن باغ بهاری که خزان دور ز دوْرش           اوست آن مهر فروزان که به حق نیست زوالش

ناز بر جنّت و فردوس کند در صف محشر           گر بوَد در کـفن شیعه گـیاهی ز نهالش

جان نهم در کف ساقی اگر از لطف و عنایت           دهدم جام و در آن جام بوَد عکس خیالش

خشک گردیده در این جامه قلم در کف میثم           چه بیارد؟ چه بگوید به چنین منطق لالش؟

ای که در مَحْبَس گیسوی تو شب زندانی ست           کار خورشید، به فرمان تو نور افشانی ست

سامرا نه! که جهان سیطرۀ قدرت توست           ای که در عرش تو را مرتبۀ سُلطانی ست

تا که تکــمـیـل شود فـیـض ربیـعُ الاوّل           مُوعدِ جـلـوهْ نمائیـت، ربیـعُ الـثّانی ست

هرکسی چـشـم دلش بـاز شود می بـیـنـد           شغل داوود نبی نزد تو مِدْحت خوانی ست

پسرت حضرت مهدی ست اگر؛رَبّ الأرض           کُلّ حالات و صفـات پدرش، ربّانی ست

تو به قدری حسن بن علی اَستی که چو ما           حال آیـینه هم آشفـته تر از حـیرانی ست

دل ندادن به تو از سخت ترین مُشکل ها           دل سپردن به تو، برعکس، پُر از آسانی ست

می شود بی سر و سامان تو باشم گرچه           هرکه دیـدم، به دنبال سر و سامانی ست

«سـرگرانی صفـت نرگس رعـنا باشـد»           همچنانی که مرا روزیِ سرگردانی ست

خیس اشک، از غم دنیا بشود چشمانش           هر کسی آرزویـش دیـدن سامـرّا نیـست

اربعین هر که مشرّف به حریمت شد گفت:           صف زوّار ضریحت چه قَدَر طولانی ست

فاطمه، بانیِ رفتن به بهشت است او را           آنکه اندازۀ خشتی، حـرمت را بانی ست

«سائـلِ» رحمـت بی منّـت و بی پـایـانت           چشـم در راه تو در آن نفس پایانی ست

ای مهر جـهـان‌پـرور، از مات سـلام‌الله           ای آیـــنـــۀ داور، از مـــات ســــلام‌الله

وی از هـمگـان برتـر، از مات سـلام‌الله           ای زادۀ پــیـغـمـبــر، از مــات سـلام‌الله

فـرمانـدۀ عـالـم‌هـا، با رایـت هـم‌عـهـدی

فـرزنـد رسـول‌الله، مـولای ابـاالـمـهـدی

در عرش امامی تو، بر چرخ، مداری تو           هم بر همه مولایی، هم بر همه یاری تو

روشنگر ملک جان، در لیل و نهاری تو           در سینۀ هر شیعه، یک سامره داری تو

توحـیـدی و قـرآنـی، اسلامی و ایـمـانی

خورشیدِ جـمالِ غـیب، در عـالمِ امکانی

جان همه خوبان را، در قـالب تن داری           اعجـاز مـسیحـایـی هـنگـام سخن داری

هر نکته هزاران دُر، در دُرج دهن داری           فرمان خداونـدی، بـر سـروِ عـلن داری

هم نام حُسن داری، هم روی حسن داری

هم خُلق حسن داری، هم خوی حسن داری

ای عبدِ خدا ‌سیما، ای حُسنِ خـدا‌ منظر           نجـل عــلـی چـارم، ریـحـانۀ پـیـغـمـبـر

صلبت صدف طاهر، مهدی است تو را گوهر           از وصف همه اولا، از مدح همه برتر

هم یازدهم خـورشید، هم یـازدهـم اخـتر

هـم یـازدهـم مــولا، هـم یـازدهـم کـوثـر

از ماست همه غفـلت، از تو همه آگاهی           از ما همه گمراهی، از تو همه همراهی

صد قافله دل هر دم، در سامره ات راهی           ای داده خداوندت، بر هر دو جهان شاهی

حُسنِ صُوَری مولا، رشک قمری مولا

نوری بصری مولا، از وهم، سری مولا

هر چند تهی دستم، از مهر تو سرشارم           دل بر کرمت بستم، رو در حـرمت آرم

مهـر تو بـوَد هـستم، مـدح تو بوَد کـارم           در خلد تو را جویم، در حشر تو را دارم

مائـیـم و ولای تـو، خـاک کـف پـای تو

مشمول عـطـای تو، جان‌ها به فـدای تو

دردا که گل عمرت، یک لحظه خزانی شد           آخر جگرت مسموم، در سنّ جوانی شد

هر لحظه ستم بر تو، از دشمنِ جانی شد           با پیکـر تـو مدفـون غـم‌هـای نهانی شد

تا لحـظـۀ آخـر هـم، غـم بود طـبـیـب تو

پـیـوستـه سـلام مـا بر قـبـر غـریـب تـو

پیوسته ستم دیـدی، با عـمر کمت، مولا           تا صبح جزا دلهاست دریای غمت، مولا

آمد ز بـنی‌العبـاس، ظلم و ستـمت، مولا           گردید چرا ویـران دیگـر حرمت؟ مولا

پیوسته تـو در غـربت، مانند پـدر بودی

از جور ستمکاران، در تحتِ نظر بودی

باشد که شبی روزی در سامره روی آرم           با دیدۀ گریان، رو بـر خاک تو بگـذارم

بر قبر تو جای گل، خونابِ جگـر دارم           من میثمم و نَـبـوَد، بـا غیـر شما، کـارم

هر چند بدم مـولا، از لطف، قـبـولم کن

در روز جزا محشور، با آلِ رسولم کن

جان می دهم فـقط و فـقـط پای سامرا            زاده شـدم بـه شـوق تـمـنّـای سـامـرا

دیگـر نـیـازمند کـسی نـیـستـم که من            هـستـم گـدای دست تو آقـای سـامـرا

حال مرا برای خـودت روبه راه کن            حاذق ترین طبـیب؛ مسیـحـای سامرا

از لـطف بـی نهـایـت تو بی مـقـدمـه            پـر زد دلـم به گـنـبـد زیـبای سـامـرا

حـالا شـدم برای حـریـمت کبـوتـری

ای منتهای عـشق خـداونـد؛عـسگری

ای دومین حسن که وجودت خدایی است            صبر تو مرتضایی دلت مجتبایی است

در کنج صحن خلوت توحضرت مسیح            در سجده و نماز و دعایی خدایی است

صدها درود و تـهـنـیت سبـز بر دلی            که آب و تاب عاشقی اش سامرایی است

وقـتی کـبـوتری به هوای تو می پـرد            دیگر کجا به فکر فرار و جدایی است

هرکس که می رسد تو به او لطف میکنی            فرقی نمی کند طرف اصلأ کجایی است

با این حـساب بر در این خـانـه آمـدم

بر دور شـمـع روی تو پـروانـه آمدم

ای جلوۀ حـقـیـقی هفـت آسمان حسن            رفته شعاع نور تو تا لا مکـان حسن

در زیـر چـتـر سایـۀ تـو آرمـیـده ایـم            از پرتو جمال تو روشن جهان حسن

در مدح تو هـمیـشه قـلـم کم می آورد            قفل است درسرودن تو هر دهان حسن

می خوانمت به طرز زمان های کودکیم            بابای مـهـربـان «امـام زمـان» حـسن

بنیان گـذار کرب و بلا روز اربعـیـن            ای بـانـی زیـارت ما شیـعـیـان حسن

شغل همیشگیم دراین خانه نوکری ست

کار هـمـیشگـی شما بـنـده پروی ست

حتی بـهـشت در به در آستـان توست            تنها نه آسمان که زمین هم از آن توست

قطره اگر کنار تو باشد که قطره نیست            زیرا که تحت مرحمت بی کران توست

از پشت پرده یک دو کلامی سخن بود            گوشم در انتـظـار شنـود بیان توست

بـیـن درنـدگـان به نـمـاز ایـستـاده ای            اینهم نـشانه ای ز جـلال نهان توست

هر چند ظاهـراً تو به مکّه نرفـته ای            کعبه همیشه گرم طواف نشان توست

روز ولادت تو زمان هم عهدی است

بعد تو جـانشین بلافصل مهدی است

میل سفـر در سر چرا دارم دوباره            شـوق زیـارتـنـامـه را دارم دوباره

صحنی پُر از خلوت شده فکر و خیالم            انـگـار مـیـل سـامــرا دارم دوبـاره

***********

این اشک های روی گونه نازنین ند            وقتی سر خان کـریمان می نـشینـند

یک قطره بُردم باز دریا پس گرفتم            در مکتب شیعه حسن ها اینچـنین ند

***********

اینکه فقیری را، به ماها هدیه دادی            می ریزد اشک شوق مان غیر ارادی

قـنـداقـۀ نـور تـو را خـیـل فـرشـتـه            آورده اند از عـرش بر دستان هادی

***********

حاجاتمان را دست پاک تو سپردیم            ما دست خـالی از حـریم تو نبـردیم

یک خواهش اما مانده بین سامرایت            ای کـاش فـرزندت بیـاید تا نـمردیم

***********

آقـا بمیـرم من بـرایت! بـاز دشمن؟            این غربت صحن تو بد تا کرد با من

وقتی صدای تیر و شلیک است آنجا            بعدش صدای بال کفتر هاست حتما

ای به حـق مـقـتـدا ایها العـسکـری            ای ولــیِّ خــدا؛ ایـهــا الـعـسـکـری

شـمـع جـمـع هـمه یـوسف فـاطـمـه            زادۀ مـرتـضـی ایـهـا الـعــسـکـری

ماه رویت حَسن خلق و خویت حَسن            حُـسـن سـر تا به پـا ایها العسکری

هم تو خیرالعباد هم تو باب المـراد            هـم تـو ابن الـرضا ایها العـسکری

هم سپاهت ملک هم مطیعـت فـلک            هم به حـکـمت سما ایها العـسکری

یا بن خـیـر الـوری سامـرایت مـرا

کـعـبـه و کـربـلا ایـهـا الـعـسکـری

تو به ارض و سـما تو به اهـل ولا            تو به خـلق خـدا هـادی و رهـبـری

چشم بد از تو دور نورالانوار طور            دُر دَه بحر نور بحـر یک گوهـری

تو به زهـرا ثـمر؛ تو به هادی پسر            تو به مهدی پدر تو به حق محوری

یـوسف فـاطـمـه عـرش را قـائـمـه             تو ز وصف همه بهـتـر و بـرتـری

هم رضا طیـنـتی هم علی صولـتی            هم نـبی خصلتی هم خـدا منـظـری

روز مـیــلاد تـو پـر زنــد یــاد تـو

دل سوی سـامـرا ایهـا الـعـسکـری

مظهر حـلم حق؛ مخـزن عـلـم حـق            مـعـدن حـکـمـتی سـیـدی یا حـسـن

جــلــوۀ کــبـــریــا؛ وارث انـــبــیــا            حـاصـل عـتـرتـی سیـدی یا حـسـن

به جـلالت درود به جـمـالـت درود            که خـدا طلـعـتـی سـیـدی یا حـسـن

آیـت مـحـکــمـه؛ تـو پــنــاه هــمــه            عـالــم خـلـقــتـی سـیـدی یـا حـسـن

هـم امــام اُمـم هــم ســپـهــر کــرم            هـم یـم رحـمـتـی سیـدی یـا حـسـن

در زمین و زمان می برند انس و جان

بـر درت الـتـجـا ایـهـا الـعـسکـری

حُسن حی صمد وصف تو بی­ عـدد            مهـدیت تـا ابـد منـجـی عـالـم است

ای ولــی خـــدا ای چــراغ هُـــدی             وصف مدح تو را هرچه گویم کم است

دل محـیـط غـمت دیـده­ ها مـقـدمت             زنده از یک دمت صد مسیحا دم است

مهـر تو یا حسن جـان جـانـم به تن            سینـۀ پـاک من سنـدی محکـم است

روح تـقـدیـم تـو قـلـب تـسـلـیـم تـو            بهر تعظیم تو چرخ گردون خم است

به تو نازد رسول به تو بالـد بتـول

به تو بـخـشد خـدا ایهـا العـسکـری

تـو صـراط الـلهـم تـو چـراغ رهـم            رو به هـر سو نهم قـبله ­ام روی تو

اشــرف الانــبــیـا خـاتــم الاوصـیـا            آن ثـنـا خـوان تو این ثـنـاگـوی تو

بـر درت سـائـلـم کـی شود شـامـلـم            کـز بـهـشـت دلـم بـشـنـوم بـوی تو

گـفـتـگــویـم تـویـی آرزویـم تـویـی            آبـرویــم تـویـی ای دلــم سـوی تـو

یا ابـاالـمـنـتـظـر مـرغ دل تا سحـر            می زند بال و پر بر هـمـه کوی تو

سـیـدی مـیــثـم مـهـر تـو هــمــدمـم

از تـو گـویـم ثـنـا ایـهـا الـعـسکری

ای سـامـره‌ات قـبلـۀ دل کعـبۀ جان‌ها            ای سفرۀ احـسان تو پیـوسته جهان‌ها

ای عـبـد خداونـد و خـداونـدِ زمان‌ها            ای پـایۀ قـدر و شرفت فـوق مکان‌ها

آگـاه ز اسـرار عـیـان‌هـا و نـهـان‌هـا

کوتاه به مدح تو و وصف تو زبان‌ها

ای روی تو در بزم ازل شاهد و مشهود            وی آمده ساجد به خدا بر همه مسجود

هـم قبلـۀ حاجاتی و هم حجّت معـبود            هم حمدی و هم احمد و هم حامد و محمود

غیر از تو که باشد پدرِ مهدی موعود

مهدی که بهار آرد در فصلِ خزان‌ها

ای جان جهان ای همه جان‌ها به فدایت            ای نام نکویت حسن ای حُسنِ خدایت

خـورشیــد پنـاه آرد، در ظـلِّ لــوایت            امـضـای عبـادات همـه؛ مُهـر ولایـت

بالاتــر از آنــی کـه بگوینــد ثـنـایت

بر اوج جلالت نرسـد وهم و گمان‌ها

در وصـف تــو اشیـاء زبـانـند زبانند            جز مدح تو را خـلق نخوانند نخوانند

گـل‌های جـنـان بی‌تـو خزانند خزانند            بـا آنـکــه مـقـام تـو نــدانـنـد نـدانـنـد

پـیـوستـه روانــنـد روانـنــد روانـنــد

تـا دور مـزار تـو بـگـردنـد روان‌هـا

بوی خوش جنّت ز غبـار قدم توست            عیسای مسیح آنچه که دارد ز دم توست

حاتم که کریم اسـت، گدای درم توست            تو دست خدا هستی و هستی کرم توست

تنهـا نه فقـط سامـرۀ دل حـرم توست

هرجا نگرم از تو عیان است نشان‌ها

تـو دُرِّ گــرانـمـایــۀ دَه بحـر کـمـالی            تـو مهـر فــروزانِ سمــاواتِ جـلالی

تـو عبـد، ولـی عبـد خداونـد جـمـالی            احمد رخ و حیدر ید و صدیقه خصالی

دوم حـسـن از حُسـن خـدای مـتعـالی

ای شاهد حُسن ازلت چـشـم زمان‌هـا

ای خلق سماوات و زمین خاک در تو            ای چــار عـلــی آمـده جـد و پـدر تـو

ای مـنـتـقـــم آل مـحـمّــد پــســر تــو            پـیـوستــه ســلام از طـرف دادگر تو

بـر مهدی و بر نرجس نیکو سیر تو

مهدی که بوَد در کف او خط امان‌هـا

ای در جگـر شیعه شـررهای غـم تو            ای ارث تو از مـادر تو عـمـر کم تو

با آنکـه بـوَد عـرش به ظـلِّ عـلـم تو            خــم شـد کـمـر چـرخ ز بــار الـم تـو

برپاست در عالم همه جا ذکر و دم تو

دارند به یادت همه در سیـنـه فغان‌ها

با آنکه وجودت همه جا تحت نظر بود            از نور تو لبریـز دل جن و بـشر بود

وز علم تو دشمن را احساس خطر بود            هرجا که خبر بود، فقط از تو خبر بود

پیوسته تو را قوت و غذا خون جگر بود

پُر بود دلت روز و شب از درد نهان‌ها

افسوس که شد گلشن عمر تو خزانی            آه ای جگرت سوخته از سـوز نهانی

دادنـد تــو را زهــر در ایــام جـوانی            جان شـد به لبت از ستـم دشمن جانی

شد کار محبـان ز غمت مرثیه‌خوانی

جوشید شرار از نفس مرثیه‌خـوان‌هـا

بگذار که بـا سـوز جگر یار تو باشم            بگـذار کـه پیوستــه گرفتـار تـو باشم

هرچند که خوارم چه شود خار تو باشم            افـتـاده بــه خـاک ره زوّار تـو باشـم

بـا مهــدی مـوعـود عـزادار تو باشم

هـر چند بوَد شرح غمت فوق بیان‌ها

مـن «میثـمـم» و شیـفـتـۀ دار شمـایم            مـداح شـمـا، نـوکـر دربــار شـمـایـم

یـک عـمـر گـدای سر بـازار شمـایـم            خود هیچم و بـا هیچ، خـریدار شمایم

گـفتـم کـه شـوم یـار شما، عار شمایم

دارم بـه سـر شانه بسی کـوه زیان‌ها

اشکم دو چشمه بر لب مژگان درست کرد           در خشکـسالِ عـاطفه باران درست کرد

بـشکـن دل مـرا کـه شـکـایت نـمی­ کـنـم           کار مرا هـمـیـن دل ویـران درست کرد

حالم گـرفته بود و دلم غـرق خـون ولی           حال مرا نوایِ "حسن جان" درست کرد

کاری که با رکوع و سجـود و دعـا نشد           آخـر تـوسـلِ بـه کـریــمـان درست کـرد

شک داشتم به سینه که برهان نظم چیست؟           زلف نگـار در دلـم ایـمـان درست کـرد

حق است خالـقی که برای عِـبـاد خویش           شاهی ز نسل شاه خـراسان درست کرد

در حیرتم چه کرد دو چشمش که اینچنین           از مرغ لال، مرغ غزلخوان درست کرد

دسـتـی به روی سینـۀ گـمـراه من کـشید           از کفر محض عـبد پشیمان درست کرد

روی لــبـم رسـیـد نــوای حـسـن حـسـن

در هر تپش؛به هر نفس و دم زدن حسن

دل دل کـنـان رسـیـده‌ام امـا نـمـی‌روم            بـا جـام خـالـی از لـب دریـا نـمـی‌روم

بـا صـد امـیـد آمـده‌ام سـمـت ســامـرا            میخـانه دایر است به صحـرا نمی‌روم

از پای سفـره‌های حسن‌های اهل بیت            عـالَـم اگـر زنـنـد بـفـرمـا… نـمی‌روم

در دوزخِ فراق بسوزم مرا خوش است            بی دردِ عـشـق، جـنتُ الاعلی نمی‌روم

کهفُ الوریٰ حَسن، شب احیای من حَسن            بی مهـر دوست مجـلس احـیا نمی‌روم

خود را کـشـانـده‌ام به در خـانـۀ کریم            سنگـم زننـد هم من از این جا نمی‌روم

امشب به دور خال لبش چرخ می‌زنم            فـردا طـواف چـشـم، جـداگـانه می‌روم

وقتش رسیده است، عجب محشری شده است
میلاد حـضرت حسن عسکری شده است

ای یاد تو به جان و دلـم ذکر داوری            وی آیـتـی که حـافـظ سـرّ پـیـمـبـری

قـرآن نـاطـقـی و به ذکر عـلـی عـلی            ما را درون سینه تو فـریاد حـیـدری

ما با ولای حضرت تو فـاطمی شدیم            این آب و گل گرفته ز تو عطر کوثری

وقتی گـدای سامره‌ات شاه عالم است            یـعـنی شما مـقـام حَـسن را بـرابـری

آری تـو سـیـد الـشـهـدا را ودیـعـه‌ای            از نسل کـربـلایی و بر خلـق دلبـری

تو سیزده صحـیـفـۀ حق را بـشـارتی            بر گـلـشـن صحـیـفـۀ سـجـّادیـه دری

ای یـادگـار مـعـرفـت بـاقـر الـعـلـوم            در عـلـم غـیـب مـظـهـر الله اکـبـری

چشم رئیس مکتب شیعه به سوی توست            تو صبح صادق از دل شب را در آوری

کردی چو جدّ خویش بلا را تو اختیار            در حبسِ اهلِ جهل، تو موسای دیگری

ابن الرضایی و به رضای خدا رضا            زیبندۀ تو نیست به جـز تاج سروری

جـود جـواد ارثـیـه‌ات از پدر بزرگ            هر کس گداست آبرویش را نمی‌بری

ای نور چشم هادیِ دین، آفتاب حُسن            دل را سوی صراط هدایت تو رهبری

یوسف بدون حُسن تو یوسف نمی‌شود            در خلقت است حُسن حَسن حُسن دیگری

هر یوسفی که یوسف زهرا نمی‌شود

مهدی ز غـیـر نسل تو پـیدا نمی‌شود

ای بر فـلک بهشت نعـیـم تو میـزبان            بسته نشد سرای تو هرگز به میهمان

هرگز نشد گـدای تو محـتاج هیچکس            این رسـم توست بنده نـوازی دوستان

سائل طلب نکرده عطای تو حاضر است            کرده هـزار بار تو را سائـل امتحـان

عـبد امـام عـسکـری عـبـد خـدا شـود            بـگـذار پـس غـلام بـمـانـم به آسـتـان

قرآن چه خوب مدح ترا گـفـته بارها            در هل اتی و فاطر و یاسین و اَلدّخان

احکـامِ دین مـکـارمِ اخلاقِ ممکـنات            دم از تو می‌زنند غزل خوان و نغمه خوان

تنهـا نه مـقـتـدای محـبـیـن و شیعـیان            هـستی امـام مفـتـرض الطاعۀ جهـان

تو آمدی زمین و زمـان شاد شد ولی            بستـه نـشـد نـگـاه تو بر اهـل آسـمان

دوران زندگیِ تو سرتاسرش خداست            این درس بندگی است برای مجاهدان

پیـروز شد هرآنکه طریق ترا گرفت            نابود شد هر آنکه جدا شد ز کـاروان

طاغوت‌های عصر تو در هم شکسته‌اند            هر گاه شد نگـاه تو در خـشم ناگهـان

شش سال از امامت و چندین هزار سال            عبرت گرفتن از تو، به تاریخ هر زمان

ای سـالـروز آمدنت جـشـن مـؤمنـین            مـیـلاد توست باب ظهـور امـامِ جـان

هر یوسفی که یوسف زهرا نمی‌شود

مهدی ز غـیـر نسل تو پـیدا نمی‌شود

ای مـاجـرای دین خـدا منـتـهی به تو            وی غـصـه‌هـای آل عـبا منتهی به تو

ای بنده‌ای که خاص میان خواص شد            زیرا که هـست امر ولا منتهـی به تو

حق را ودیعه است نهان در میان گنج            ای گـنـج پُر بهـای خـدا منتهـی به تو

آری یـقـین کلید امانت به دست تست            کـذّاب‌هـا رَونـد و بَـقـا مـنـتهـی به تو

آئـیــنـه‌دار سـلــسـلـۀ انـبـیــا تــویــی            بـا اولـیـا هـدایت مـا مـنـتـهـی به تـو

تـوحـیـد مـا ولایـت مـا دیـن نـاب مـا            خـالص‌ترین عـطا و لقا منتهی به تو

کعـبـه تویی طواف تویی مستجار تو            رکن و مقام و سعی و صفا منتهی به تو

مقصود از نماز، ولایت پذیری است            سـجـده به آدم است اَلا مـنتـهـی به تو

آن جنّتی کز او گل نرگس شکفته است            شد در پـی قَـدَر و قـضا منتهی به تو

زنـدان برای حـفظ امامت بهانه است            یعـنی بـقـای ملک هُـدی منتهی به تو

خورده است زلف مهدویت، به حسن گِرِه            ای ماجـرای خـون خـدا منتهی به تو

درک ولایت تو جهاد و شهادت است            یعنی که هست کرب ­و بلا منتهی به تو

خلقت گلی چنان حسن عسکری ندید            ای نـسل کـوثـریِ خـدا منـتهـی به تو

هر یوسفی که یوسف زهرا نمی‌شود

مهدی ز غـیـر نسل تو پـیدا نمی‌شود

تو که از نسل کـریـمانی و آقا هستی            حـسنی گـشتـه تـرین سیـد دنـیا هستی

آن ضریحی که ندارد به شما بخشیده            تو حرم دار حسن، زاده زهرا هستی

آمـدم کـاسـۀ خـالـی مـرا پُـر بـکـنـی            تو که در جود، چنان وسعت دریا هستی

تو که در نزد امامان همه سلمان بودی            می‌شود گفت خودت صاحب «منّا» هستی

ذوب در بحر پُر از نور ولایت بودی            مظهر بندگی و خوبی و تقـوا هستی

زائر کوی تو زوّار حسین بن علی است            بی سبب نیست اگر قبلۀ دل‌ها هستی

تـو مـراد دل ما را بـده آقـای کـریـم            تو که از نسل کـریمـانی و آقا هستی

کریم هستی و حاجات دل روا کردی            طبـیب هـستی و درد مرا دوا کردی

میان چشم شما معجزه فـراوان است            مس وجود مرا سر به سر طلا کردی

تویی که واسطۀ فیض چار معصومی            رسیدی و دل ما را پُر از خدا کردی

روایت از کرم بی شمار تو کم نیست            چه روزها که تفقّد به این گدا کردی

چه خوب شد که شما قبله گاه تهرانی            به ری رسیدی و یک کربلا بنا کردی

سـلام سیّـدنـا شـاه واجب الـتـعـظـیـم

درود حق به تو ای صاحب مقام عظیم

امـام زادۀ عـشـقی مـقـام تـو والاست            به روی گنبد دوّار؛ پرچمت بالاست

حسن ترینی و حُسن حسین را داری            درون سینۀ تو شوق حیدر و زهراست

مدینه با قدمت غرق نور رحمت شد            چقدر با تو زمین مثل جنّت الاعلاست

دوبـاره زائـر دلـخــســتـه آمــده آقــا            حضور قطره در این موج عاشقی زیباست

هر آنکه پیش شما ماند کـربلایی شد            مسیر صحن تو از صحن سیدالشهداست

هـزار شـکـر مسلمان نـسـل سلمانـیم

میان صحـن شما یا حـسین میخـوانیم

شـکـوه روح خـدا در مـدار تـن آمـد            نـسیـم عـشـق به پـابـوسـی چـمن آمد

بـرای دیـدن سـرسبـزی هـوای شـما            عـقـیق سرخ سفر کرد و از یمن آمد

خوشی حرام، که تو جدّ بی حرم داری            دوباره کنج حرم حرفی از حسن آمد

به سمت مرقدتان زائری که می بینی            بـرای نـاب شـدن بـا خــدا شـدن آمـد

همینکه چشم ترم با ضریحتان خو کرد            کـلام حضرت هـادی به یاد من آمد:

"کـسی که تا حـرم قـدسـی شما رفته

به شهر ری که نه انگار کربلا رفته"

کـبـوتـرانه رسـیـدم به آسـتـان حــرم            همیـشـه روی سرم سایـۀ امان حـرم

شکسته دل که بیایی همیشه جا داری            میان صحنِ پُـر از خـیـر آستان حرم

خدا کند که به حقّ دعـای خیر رضا            به دست ما برسد برکت عـیـان حرم

دوباره از حرم شهر ری به مشهد رفت            کسی که رفت به دنبال کاروان حرم

ثواب طوف حریم تو هدیه ای از ماست            به آسـتـان رفـیـع "مـدافـعـان حــرم"

هـمـیـشه و همه جا نـوکـر ابالفضلیم

فـدایـی حـرم خـواهـر ابـالـفــضـلـیـم

آمـده عـشـق را کـنـد اثـبـات            مـردی از خـانــوادۀ سـادات

حـسنـی زاده ای جلیل الـقدر            ساقـیِ بـاده ای جـلیـل الـقـدر

شام یـلدایِ غـصه طی گشته            روشنی بخش شهر ری گشته

عـابـر کـوچـه هـای دلـداری            مـرشد دسـتـه هـای عـیـاری

آمـد و با خـودش صفـا آورد            عـطر شهـرِ مدیـنـه را آورد

نـکـتـه آمـوز مـنــبــر مــولا            روضه خوان مصائب زهرا

آمد و کوچه خیسِ باران شد            مرقـدش کـربلای ایـران شد

یـادمان داد و زنـدگی کردیم            تا به امـروز بـنـدگی کـردیم

از سفـر تحـفـه پُـر بها آورد            مُهـر و تسبـیح کـربـلا آورد

آمـد و یک سبـد بـهـار آورد            عـشق را او سرِ قـرار آورد

از لب یار و زلف و ابرو گفت            صدوده بار نعره زد، هو گفت

شعـله بود و تـبـش نمی افتاد            یا عـلـی از لبـش نمی افـتـاد

ای عرش زمین بوست ای چرخ زمین گیرت            ای دست قضا دائم در پنجـۀ تـقـدیرت

هم پای رُسُل بسته در حلقۀ زنجـیرت            هم قلب ملک روشن در مکتب تنویرت

پاکان دو عـالم پـاک از آیۀ تطهـیـرت            حُسن ازلی پیدا بر خَـلق ز تصویرت

در روی تو می‌بینم مهر رُخ سرمد را

در وصف تو می‌خوانم ماکان محمد را

خورشید اگر وام از رخسار تو نستاند            تا حشر ز بی‌نـوری بر کـام افـق ماند

جبرئیل امین خود را محتاج تو می‌داند            بر خیل ملک دائم اوصاف تو را خواند

حق عالم خـلـقت را برگرد تو گرداند            حیدر دُر مدح از لب بر پای تو افشاند

با آن که بود مولا مخلـوق دو عالم را

فرمود که من عـبدم پـیغـمـبر اکرم را

ای روح قدس را بال از طایر اقـبالت            آیات کتاب الله در حسن و خط و خالت

این هـفت فلک خشتی از پایه اجلالت            خادم شده جبریلت سائل شده میکـالت

حوران جهان یک یک مرغان سبک بالت            شیطان طمعِ رحمت دارد ز تو و آلت

احسان ز کف بارد، رحمت ز دمت خیزد

روح از نفست جوشد فیض از سخنت ریزد

بر خیل رسل بودی ز آغـاز پیمبر تو            قـرآن و نـبـوت را اول تو و آخـر تـو

میـنای ولایت را سـاقی تو سـاغـر تو            قانون نبـوت را قـاضی تو و داور تو

خوبان دو عالم را مولا تو و سرور تو            مـا ذره ناچـیـز و خـورشید مـنـوّر تو

ای در همه جا با ما از خویش مران ما را

چون ذره جدا گردد از مهر جهان آرا

تو مشعـل ایـمـانی تو بـاغ گـل دیـنـی            تو جـلوه آغازی تو فـیض نخـستـیـنی

تـو آیـنـۀ حـقـی تـو صـاحـب آئـیـنــی            تو رهبر امکـانی تو لـنگـر تـمـکـینی

دارنــدۀ و الــیـلـی آرنــدۀ و الـتّــیـنـی            مـدثّـر و مـزمّـل طـاهـائی و یـاسیـنی

تو باغی و زهرا گل تو شهری و حیدر در

زهرا تو و تو زهرا حیدر تو و تو حیدر

طوفان شده رام نوح از یـمن ولای تو            بشکافته دریا را موسی به عـصای تو

بر چرخ چهارم شد عیسی به هوای تو            از چاه برون آمد یـوسف به دعـای تو

داود زبـورش را خـوانـده به نوای تو            یونس به دل مـاهی مشغـول ثـنـای تو

داور به تو می‌بالد قرآن به تو می‌نازد

زهرا به تو دل داده حیدر به تو جان بازد

ای گرگ ز صحراها آورده سلامت را            ای شیر ژیان برده بر دوش غلامت را

دشمن همه جا دیـده احسان مدامت را            جـبریل ثـنـا گـوید مـرغ لب بـامت را

قـرآن به جـبین بسته زیـبائی نامت را            لبخند زنان کـوثر بوسد لب جـامت را

ای ملک رسل کوته از اوج جـلال تو

گـلبوسه صد یـوسف بر روی بلال تو

ای خیل رسل را دست بر دامن آل تو            ای چـار کـتاب الله اوصاف کـمـال تو

سیل همه رحمت ها جاری ز جبال تو            با وحی کند پـرواز کعـراج خـیـال تو

مخلوق نه بل خـالق مشتاق جـمـال تو            ره بسته شود بر صبح بی صوت بلال تو

فـرمـانــدۀ افـلاکـی مــاه کـرۀ خـاکـی

چون ذات خدا پاکی ممدوح به لولاکی

ای پرچـم توحـیـدت بر شانه نه طارم            ای خیل نبـیـین را هم اول و هم خـاتم

خـار تو گـل عـالـم خـاک تـو گـل آدم            هم لرزه ز میـلادت افتاده به کـاخ جم

لرزان چو تن کسری ایـوان مدائن هم            برخیز و بزن بانگی از نو به سر عالم

نجـم فلک آرائی شمس قـمـر افروزی

چشم دو جهان سویت تا باز برافروزی

ای کوه غمت بر دوش وی خصم زده سنگت            ای سنگ، دلش پُر خون از چهره گلرنگت

سوگند به رخسار خونین و دل تنگـت            با آن که شده گیتی دانشگـه فرهنگـت

کـفـار جـهـان با هم دارند سر جنگـت            آن بسته کـمر بهـر خامـوشی آهنگـت

جنگند ز هر جانب تازند به هر عنوان

یک سلسله با عترت یک طایفه با قرآن

بر سیـنه اسلامت صد درد نهـانی بین            پیوسته به تن زخمش از کفر جهانی بین

آن باغ که پروردی باز آی و خزانی بین            هم درد نهان بنگر هم ظلم عـیانی بین

گرگان جهان خواری در سلک شبانی بین            فریاد درون بر چرخ ازعالی و دانی بین

بر امت مظلومت ای دین زدمت زنده

تا خصم شود حاکم صد تفرقه افکـنده

ای دست اَحُد ما را با هم ید واحد کن            بر ضد ستمکاران بـازوی مجـاهد کن

پیروز در این عرصه بر دشمن فاسد کن            در بین ملل ما را خادم کن و قـائد کن

سرتاسر گیتی را خرم چو مساجد کن            وین مردم عالم را عابد کن و زاهد کن

اجـرای کـمـال دین در هـمت ما بـاشد

احـیـای همه عـالـم در وحدت ما باشد

تا چند ستـمکاری از دشـمـن دون آیـد            ظلم و ستم و بیداد از خصم زبون آید

وز دیدۀ این امت با اشک چو خون آید            ای کاش دگر مهدی از پرده برون آید

از سـیـنـه اهـل درد فـریـاد درون آیـد            ای کاش دگر مهدی از پرده برون آید

پیوسته چو مظلومان میثم به دعا کوشد

تا رخت فرج را حق بر قامت او پوشد

امـروز نـوشـتـنـد کـبـوتر شـدنم را            پـروازکـنـان راهى دلـبـر شـدنم را

چشمان من از شوق، مهیاى شراب است            مدیـون تـوأم لذت سـاغـر شـدنم را

آنـقـدر نـرفـتـم ز در خـانه گـرفـتـم            تـا روز ابـد سـائل این در شـدنم را

گفتند برو نوکر صاحب کرمى باش            دادم به شمـا نـامـۀ قـنـبـر شدنـم را

یک عمر به دور سر تو گرد طوافم            امضا بزن از اهل جهان سر شدنم را

بایـد که بگـوش هـمه حـالا برسـانم            فـوراً خـبـر مست پیـمـبـر شـدنم را

خوب است بدانـید به دربـار رسیدم

تـا پـشت در احـمـد مخـتـار رسیـدم

روزی که تو از راه رسیدى دل ما ریخت            خیر قدمت وِلوله در أرض و سما ریخت

کـفار هم از بودن تو بهـره گرفـتـند            باران کرامات تو آقا همه جا ریخت

مکه ز نفس هاى تو توحـید سرا شد            ازبس که به هرجا گذرت عطر خدا ریخت

دیـدنـد به ایـوان مـدائن تـرک افـتاد            از هیبت سبحانى تو بت کده ها ریخت

پـیـچـیـد در عــالـم خـبـر آمـدن تـو            تا صبح در خانۀ تو خیل گدا ریخت

گر اهل مناجات شدیم علتش این بود            الطاف تو در کاسۀ ما شوق دعا ریخت

با امر شما ساعت خورشید عوض شد

حتى جهت حرکت خورشید عوض شد

تا هست خـدا نام تو برجاست یقـیناً            بر دامن تو دست گـداهـاست یقـیـناً

در کشور ما اسم تو در صدر اسامى است            چون نام محـمد شـرف ماست یقـیناً

یک عمر پناه غم تو چادر زهراست            پـس دخـتـر تو اُم ابـیـهـاست یـقـیـناً

فهمیده‌ام از بوسۀ هر روزه به دستش            آرامش تو حضرت زهـراست یقیناً

وقتى همه جا ورد زبان تو على بود            یعنى که وصى، حضرت مولاست یقیناً

هربار که در جنگ به کار تو گره خورد            شمشیـر عـلى حـل معـمـاست یقـیـناً

با تیغ کج آورده به حیرت همگان را

خم کرده قد و قامت شمشاد قدان را

ما تا به ابـد دست به دامـان شماییم            خـاریم ولى جـزو گـلستان شـمایـیم

خشکیم، کویریم ولـى شکر گـذاریم            صد شکر که لب تشنۀ باران شماییم

از رى به امیدى در این خانه رسیدیم            راهى بـده آقا هـمه مهـمـان شمـاییم

اى کاش که ما را به غلامى بپذیرد            تا فخـر کـنیم اینکه غـلامان شماییم

ما شیعه شدیم از کرم حضرت صادق            مـؤمن به تعـالـیم و مسلمان شماییم

ارث از تو گرفتیم که بی‌تاب حسینیم            دل سوختـۀ دیـدۀ گـریـان شـمـایـیـم

از یُمن روایات شما روضه نشینیم

در بَندِ حـسیـنـیم و گـرفـتار ترینـیم

افـتـاده ز نو شـور دگر در سر هستی            جان رقص کنان آمده در پیکـر هستی

انـوار خـدا سـر زده از منـظـر هستی            بخشیده به جان فیض دگر داور هستی

خوشتر ز جـنان گـشته جهان بـشریّت

کـز عــالـم جـان آمـده جـان بـشـریّـت

خـیـزیـد ز وصف رخ دلـدار بگـویـید            با مـشـعـل قـرآن ره تـوحـیـد بـپـویـید

ز آیـیـنـۀ دل تـیـرگـی شـرک بشـویـید            ای گـمـشدگان گـمـشدۀ خویش بجویید

کان ماه مبـارک به مبارک سحـر آمد

از شوق رخش خنده ز خورشید بر آمد

دانی ز چه شیطان همه در جوش و خروش است            دانی ز چه آتشکدۀ فارس خموش است

یعنی که یم رحمت توحید به جوش است            خاموش که آوای خداوند به گوش است

این مشعل انوار سماوات و زمین است

خاموشی آتـشکـدۀ فارس از این است

بر خیز که شد نخل غم دل شجر طور            تا چند جـفـا و ستم و دشـمـنی و زور

تا چند به پا سلطۀ ظلمت عوض نـور            تا چند شود خوابگـه دخـتـر کان گـور

تا چند به زنـدان هـوس ها شرف زن

تا چـند دل و جـان به فـدای هـوس تن

تا چند ستـم پیـشه زنـد کـوس عـدالت            تا چـنـد فـرو مـایـه زنـد لاف جـلالت

تا چند بدان بی پدران فخـر و اصالت            بر خیز که سر زد به جهان نور رسالت

این پیک نجات است که از راه برآمد

پـیــغـام بـر آریـد که پـیـغــامـبـر آمـد

در خـلـوت شب آمنه زیـبا پسری زاد            تـنـهـا نه پـسر بر بـشریّت پـدری زاد

در فــتـنـۀ بـیـداد گـران دادگــری زاد            چشم همه روشن که چه قرص قمری زاد

دست ازلی پرتوی از نور بر افروخت

رخشنده چراغی به نجات بشر افروخت

خورشید وجود آمد و دنیای عدم سوخت            برقی زد و اوراق جنایات و ستم سوخت

در پرتو انوار خـدائـیش صنم سوخت            ظلم و ستم و سرکشی و کبر و منم سوخت

در مـکّـه عیان گـشت جـمـال احـدیّت

بخـشـیـد بـه هـر نـسل فـروغ ابـدیّـت

ای بحر شرف موج بزن گوهرت آمد            ای بـتـکـده نابود که ویـرانـگـرت آمد

ای جامعه خوشنود که پـیغـمـبرت آمد            ای گـمشده بر خـیز ز ره رهبرت آمد

ای آمنـه بگـشـای به تکـبـیر زبـان را

ای حمزه بزن بر سر بوجهل کمان را

این است که دعوت ز هلاکت به بقا کرد            این است که از خلق ستم دید و دعا کرد

این است که از خلق خطا دید و عطا کرد            این است که پیوسته جفا دید و وفا کرد

این است که جاریست به لب بانگ نجاتش

از غـار حـرا تا شب پـایـان حـیـاتـش

این است که حق بینی و روشنگری آموخت            این است که دانایی و دانشوری آموخت

این است که هر گمشده را رهبری آموخت            این است که افتادگی و سروری آموخت

این است که آموخت به ما بت شکنی را

این است که بگرفت زما، ما و منی را

این است همان بحر که وحیش گهر آمد            این است چراغی که به دل جلوه گر آمد

این است یتـیمی که به عـالـم پـدر آمد            این است همان نخل که علمش ثمر آمد

این است همان نور که روشنگر کُل بود

این است همان طفل که استاد رُسل بود

تا مکتب آن هادی کـل راهـبـر ماست            تا سایۀ آن شمسِ دو گیتی به سر ماست

تا پـرتـو این نـور چـراغ سحر ماست            ما امّت او، او به دو عـالم پـدر ماست

از شـایـعـه و فـتـنـۀ دشمن نـهـراسـیـم

غـیر از ره اسلام رهـی را نـشـنـاسیم

جبرئیلی که از او جـلوۀ رب می‌ریزد            به زمین آمده و نُـقـل طـرب می‌ریزد

دارد از نخل خبرهاش رُطب می‌ریزد            خنده از لعل لب «بنت وهب» می‌ریزد

آمنـه! پـرچـم تـوحـیـد بر افـراشتـه‌ای

آفرین! دست مریزاد! که گل کاشته‌ای

پیش گهوارۀ خورشید، قـمرها جمعـند            ملک و حور و پری، جن و بشرها جمعند

بعـد تو شـایـد و امّا و اگـرها جـمـعـند            جـلـوی بـتـکـده‌ها بـاز تـبـرها جمعـند

ماه و خورشید و فلک مژده به عالم دادند

لات و عزّی و هبل، سجده کنان افتادند

«یوسف مکّه» شدی بس که جمالت زیباست            چه قدَر ای پسر آمنه! خـالت زیباست

رحمت واسعه‌ای، خلق و خصالت زیباست            چه کسی گفته که زشت است بلالت؟! زیباست

ای که در دلبری از ما ید طولا داری

«آن چه خوبان همه دارند تو تنها داری»

هدف خلقتی و «خواجۀ لولاک» شدی            «انّما» خواندی و از رجس و بدی پاک شدی

یکی یک دانۀ حق، محور افلاک شدی            در جنان صاحب یک باغ پر از تاک شدی

ما که از بـادۀ پـیغـمبری‌ات مدهـوشیم

فـقط از جـام تـولای تو مِی می‌نـوشیم

تا تو هستی به دل هیچ کسی غم نرسد            از کرمـخـانـۀ تو هیچ زمـان کم نرسد

به مـقـام تو که درک بـنـی آدم نـرسـد            پر جـبـریـل به گـرد قـدمت هـم نـرسد

شب معراج، تو از عرش فراتر رفتی

به ملاقات عـلی ـ ساقی کـوثـرـ رفتی

آمدی امر نمایی که امـیـر است عـلی            ولی الله وَ مـولای غـدیـر است عـلـی

اوج فـتنه بشود باز بصیـر است عـلی            صاحب تیغ دو دم، شیر دلیر است علی

چـه بـلایـی بـه سـر اهـل هـنـر آورده

ذوالفقارش که دمار از همه در آورده

«اوّل ما خلـق الله» فـقـط نـور تو بود            حامل وحی خدا خادم و مأمور تو بود

یکی از معجزه‌ها سبحۀ انگور تو بود            دوستی عـلی و فـاطمه منشور تو بود

ما گـرفـتار تو و دخـتـر و داماد توأیم

تا قـیـامت هـمگـی نـوکـر اولاد تـوأیم

پشت تو فاطمه و حضرت حیدر ماندند            اهل نجران، همه در کار شما در ماندند

نسل تو سبز و حسودان تو ابتر ماندند            نـوه هایت همگی سیّد و سرور مـاندند

ای پیـمبر چه نیازی به پسرها داری؟

صاحب کوثری و حضرت زهرا داری

ای عبای نبوَی! پنج تنت را عشق است            ای اولوالعزم! علی، بت شکنت، را عشق است

یاس خوشبو و حسین و حسنت را عشق است            می‌نویسم که اویس قرنت را عشق است

بُرده هوش از سر ما عطر اویس قرنی

حرف من حرف اویس است: تو در قلب منی

زنـدگـی تو که انـواع بـلاها را داشت            با وجودی که ابوجهل سر دعوا داشت

خم به ابروت نیامد، لب تو نجوا داشت            صبرت ایّوب نبی را به تعجّب وا داشت

بُت پرستی که برای تو رجز می‌خواند

به خدا در حدِ تو نیست خودش می‌داند

ای که در شدّت غم «چهرۀ بازی» داری            چون مسیحا چه دم روح نوازی داری

تا که چون شیر خدا شیر حجازی داری            به فلانی و فـلانی چه نیـازی داری؟!

کوری چشم حسودان زمین خورده و پست

افتخار توهمین بس که کلامت وحی است

عـشق تو عـاشق بی تاب عمل می‌آرد            قـمـر روی تو مـهـتـاب عـمـل می‌آرد

خـم ابروی تو مـحـراب عـمـل می‌آرد            خـاک پـای تو زر نـاب عـمـل می‌آرد

همۀ عـشق من این است مسلمان توأم

عجـمی زاده و هـمشهری سلمان توأم

آن را که به جز قرب خدا هـیچ ندارد            هــنـگـام بـلا غـیـر دعـا هـیـچ نـدارد

پروانه پرش سوخت و من یـاد گرفتم            عـاشـق شـدنـم غـیـر بـلا هـیـچ ندارد

از لـکــنـتـم ایـراد نـگـیـریـد؛ بِــلالــم            دل مایـۀ قرب است، صدا هـیچ ندارد

باید به مقامات نظر داشت؛ نه اسباب            موسی همه کاره‌ست، عصا هیچ ندارد

از جانب گیسوی نگار است که خوشبوست            از نـاحـیـۀ خـویـش صبـا هـیـچ ندارد

اموال کریمان همه‌اش مال فقیر است            اصلاً چه کسی گـفـته گـدا هـیچ ندارد

هرکس که تو را دارد و در سینه ندارد            مهر عـلـی و فـاطمه را... هیچ ندارد

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

بـگـذار که از فـاطـمه بهـتر بـنـویـسم            او را عوض فـاطـمـه مـادر بـنـویـسم

بـگـذار کـه اول صـلـواتـی بـفـرسـتـم            تا نـام تو را خـوب مـعـطـّر بـنـویـسم

تـو پـا بِـگـُذاری و مـنـم سـر بـِگـُذارم            تـو پـا بـنـویـسی و منـم سـر بـنـویـسم

در فکـر بـقـیـعـم من اگـر مـیـل ندارم            بر گـنـبـد خضرات کـبـوتـر بـنـویـسم

بگذار در این مرحله که جمله فـقـیرند            جـبـریل تو را فـطـرس دیگـر بنویسم

تو گاه عـلـی هـستـی و گـه‌گـاه محـمّد            مـانـدم که عـلـی یا که پیمبـر بنویسم!

یکبار تو را خواندم و دوبار عـلی را            از ذات تـو بـایـد دو بـرابـر بـنـویـسم

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

سرها همه خاک کف پایت؛ سر ما هم            پـرها هـمه دنـبـال هـوایت؛ پـر ما هم

در قرب تو جـبریل، پرِ سوخـته دارد            زیـر قـدمت ریـخـتـه خـاکـستـر ما هم

عیسی که نفس داشت و موسی که عصا داشت            خـوب است ببـیـند که پـیـغـمـبر ما هم

بر خاتم ما حک شده: «یا حضرت خاتم»            پس معجـزه هم میکند انگـشتـر ما هم

گر آخر این زنده ‌به‌گوری قدم توست            پس زنـده ‌به‌گـور قـدمت دخـتر ما هم

به فـاطـمه گـفـتی «بأبی أنت و امّی»            صـد بـار فـدایش پـدر و مـادر ما هـم

از لطف تو نام عـلـی و فـاطـمه حـالا            در مـأذنـه‌ها پـر شده، در منـبر ما هم

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

راضی شده بـودیـم به امـلای مـحـمّـد            امـا نـرسـیــدیـم بـه مـعــنــای مـحـمّـد

هرآنچه که دارند رسولان، همه دارند            از مـعـجـزۀ خـاک قــدم‌هـای مـحــمّـد

مولاست همان رحمت امروز پـیـمـبر            زهراست همان رحمت فـردای محـمّد

تـفـسـیـر کـمـالات جـلالـیِ عـلـی بود            «لا حـول و لا قُــوّةَ الا» ی مـحــمّــد

این وحدت محض است و دوئیت به میان نیست            خـوابـید اگر «شیر خـدا» جای محمّد

اسلام محمّد به جز اسلام عـلی نیست            مـنـهـای عـلـی یعـنی منـهـای مـحـمّـد

در آیـنـۀ فـاطـمـه دیده‌ست خـودش را            بـنـشـسـتـه محـمّـد به تـمـاشـای محمّد

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

با جـعـفـر صادق به روایـات رسیـدیم            بـا لـطـف روایـات به آیـات رسـیـدیـم

عـبـد تو شدیم و سر سجّاده که رفـتیم            دیـدیـم به مجـمـوع عـبـادات رسیـدیـم

با واسطـه ما پـیش خـداونـد نـشـسـتیم            از راه تـوسّـل بـه مـنـاجـات رسیـدیـم

در اصل تو «اللّه» مجـسّم‌شده هـستی            به ذات خـداونـد از این ذات رسیـدیـم

از ردّ قــدم‌هـای تـو تـا خـانــۀ زهــرا            یک‌دفعه، دو دفعه، نه به کَرّات رسیدیم

از گـریـۀ تـو در وسـط شـعـلـۀ خـانـه            بـه سـوخـتـن مـادر سـادات رسـیـدیـم

ما خـاک‌نشینان حـرم، عـرش‌نـشیـنـیم            از ارض بقـیعـت به سمـاوات رسیدیم

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

امشب زمین کند به سماوات سروری            امشب نـسیـم مکّـه کـند روح پـروری

امشب به دور مکّه مه و مهر و اختران            از زهره تا زحل همه گـشتند مشتری

امشب زخاک رفته بر افلاک موج نور            امشب به عرش، فرش زند کوس برتری

آمـد خـلـیـل بـت شـکـنِ دهـر بـا تـبـر            افـتـاده لـرزه بـر تـن بـت هـای آذری

بت های کعـبه نغمۀ تهـلیـلشان به لب            احجار مکّه کرده به تقـدیس گـوهری

نوشیـروان! ز کـنکـرۀ قصر خویشتن            بـشنـو سـرود مـعـدلت و دادگـسـتـری

دریای ساوه، رود سماوه شدند خشک            حیرت برند هر دو به اسـرار دیگری

تـاج شـرف نـهـاده خـدا بر سـر بـشـر            افتاده شور در ملک و حوری و پری

مسدود شد به روی شیاطین، ره سپهر            از کاهـنان گرفـته شده عـلـم ساحـری

آتشکده خموش و بتان سرنگون به خاک            افـتاده نـطـق پـادشهـان از سخـنـوری

مرد و زن و فقیر و غنی کوچک و بزرگ            خـوانـنـد عـاشـقـانـه ســرود بـرابـری

بـایـد دهـند یـکـسـره قـوم و قـبـیـله‌هـا            بر دست یکدیگـر هـمه دست برادری

محـشر نگـشتـه، واقـعـۀ محـشـر آمده            ملک وجـود پر شده ز آیات محـشری

رازی است بس شگفت زآیات سرمدی            سرّی است بس عجیب زگفتار داوری

بـاور کـنـید نـور عـدالت دمـیـده است            بـاور کـنـید طـی شده دور ستـمگـری

بـاور کـنـید مـژدۀ مـیـلاد احـمـد است

بـاور کـنـید عـیـد بـزرگ محـمّد است

اعیادِ خلق دیگر و این عید، دیگر است            بـاور کـنـید عـیـد خـداونـد اکـبر است

آئـیــنـۀ جـمـال نــبــی را نـگـه کـنـیـد            آئـیـنـۀ جـمـال خـداونـد مـنـظـر اسـت

بی جـبـرئـیـل بانگ خـداونـد بـشنـوید            زیرا خدا به وصف نبی مدح گستر است

زیـبـاتـریـن کـلام الـهـی درود اوسـت            کز هر چه بگذری سخن دوست خوشتر است

از کاخ های سرخ یمن تا قـصور شام            بـا نـور آن جـمـال مـنـوّر مـنوّر است

ای آمنه، عـزیز تو نامش محـمّـد است            نامش محمّد است و محمّد پیمبر است

ای آمـنـه محـمّـد تـو فـخـر انـبـیـاست            دستش ببوس کز همه پیغمبران سر است

از خالـق و مـلائـکـه و کـلّ کـائـنـات            بر ماه عارضش صلوات مکرّر است

این آفتاب کشور دل، نور او علی است            این جانِ جان و جان گرامیش حیدر است

این بحرِ رحمتی است ز عالم وسیع تر            دُرّ گرانبهای چنین بحر، کـوثـر است

این است آنکه یک نفس روح بخش او            با طاعـت تـمـام خـلایـق بـرابـر است

پـای غـلام درگـه او بر فـراز عـرش            دست وصیّ او به سر اهل محشر است

این اولیّـن تـجـلّی حق خـتـم انـبـیاست            هر چند در مقـام نـبـوّت مـؤخّـر است

از صبح دهر، جـلوۀ او جـلـوۀ نخست            تا روز حشر گفتۀ او حرف آخر است

بـاور کـنـید در شب مـیـلاد مصطـفی            بت ها شعـارشـان همه الله اکـبر است

باور کنید چون نفـس حـضرت مسیـح            امشب نسیم مکّه همه روح پرور است

پـیــشـانـی مـلائـکــه بـر خــاک آمـده

بـاور کـنــیـد خــواجــۀ افــلاک آمــده

آئـیـنـۀ جـمـال الــهـی جـمــال اوسـت            بـام سـپـهـر پـلّـۀ تخـت جـلال اوسـت

مـاه جـمـال سـرو قـدان خـاک آستـان            همچون هلال، قامت گردون هلال اوست

مهر سپـهـر در گـُل لـبخـند گـشته گـم            زیـبائی بـهـشت زعکـس بـلال اوست

دست پیمبران به سوی خانه اش دراز            لب های خضر تشنۀ جام وصال اوست

چون حُسن بی مثال خـداوند، بی مثال            بُـرهـانـم آفـتـاب رخ بـی مـثال اوست

خون جاری از دهان، گل لبخند بر دو لب            خُـلـق عـظـیـم تا ابـدیّـت مـدال اوست

گـفـتار صاحـبان خِـرد دونِ شـأن وی            اوهـام انـبـیا هـمه محـو کـمـال اوست

دسـت خــدا نـمــوده لـوای ورا بــلـنـد            ملک وجود، مملکت بی زوال اوست

لبخـنـد دوستی به روی دشمـنـان زدن            حرف نخست سورۀ حسن خصال اوست

اهل بـهـشت تـشنـه لب جـام کـوثـرنـد            کوثر ببین که تشنۀ جام وصال اوست

ایمان لطیفه‌ای است زگفت و شنود وی            قرآن صحیفه‌ای که پر از خطّ و خال اوست

هر شمع را شراره‌ای از شعـلۀ فـراق            هر جمع را قیامتی از شور و حال اوست

ذکر ملک هـمـیشه درود و سـلام وی            چشم خـدا هماره به مـاه جـمال اوست

بـاور کـنـید این هـمـه زیـبـائی وجـود            تصویری از تصوّر نقش خیال اوست

بــاور کـنـیـد عــزّت دنـیــا و آخــرت            در سـایـۀ محـمّد و قـرآن و آل اوست

باور کنید روز و شب و ماه و سال ما            مشمول فیض روز و شب و ماه و سال اوست

تا عـبـد ذات پـاک خـداونـد سـرمـدیـم

در سـایــۀ مـحــمّــد و آل مـحــمّـدیــم

ملک وجـود تحـت لـوای محـمّد است            بحـرِ بقـا نـمـی زعـطـای محـمّد است

توحـیـد زنـده از نـفـس روح بخش او            قرآن کـتاب مـدح و ثـنـای محمّد است

هر آیـه ای که وجه خـدا را نشان دهد            آئــیــنـۀ تــمـام نــمـای مـحـمّـد اسـت

گوشی که بشنود سخن وحی را کجاست؟           عـالم پر از صدای رسای محمّد است

قرب خـدا، دعای ملائک، صفـای دل            در خواندن حدیث کـسای محمّد است

جان لاله بر کف آید و دل با چراغ نور            در محفلی که حال و هوای محمّد است

مـفـتاح رمـز وحـدت اسلام و مسلمین            در دست های عقده گشای محمّد است

"اِنَّ الرَّجل لَیَهجُر" جز کفر محض نیست            این جـنگ با کـلام خـدای محمّد است

شاگـرد ابـتـدایـی او کیست، جـبـرئیل            مرهون درس روح فزای محمّد است

نـور ولایـتـش هـمه جا مـوج می زند            ظرف وجـود، جـام ولای محمّد است

عـالـم اگر که حـاتـم طایی شوند، بـاز            بر هر که بنگـرنـد گـدای محـمّد است

تنها مزار و تربت پاکـش مدینه نیست            ملک وجود صحن و سرای محمّد است

حصن خدا، بهشت خدا، رحمت خداست            هـر جـا که سایـه ز لـوای محمّد است

عـالـم بـود بـه ظـلّ لـوای عـلـی ولـی            حـتّی عـلـی به ظلّ لـوای محـمّد است

باور کـنـید جـز مـدد جـبـرئـیل نیـست            میثم" اگر مدیحـه سرای محـمّـد است

گـر دست دل به دامـن احـمـد نمی‌زدم

ایـنـگـونـه دم ز مـدح محـمّـد نمی‌زدم